Skoki

MojKon · Wysłany: Wto 23:41, 10 Mar 2009 Temat postu: Skoki

Wszystko o skokach

MojKon · Wysłany: Śro 12:03, 11 Mar 2009 Temat postu:

skoki

Nowoczesna gałąź sportu jeździeckiego jaką są skoki przez przeszkody, wywodzi się z Włoch, dlatego też obecny styl skakania określa się jako styl włoski. W czasie nauki skoków dużo więcej zależy od dobrej woli i chęci konia oraz konsekwencji jeźdźca niż podczas ujeżdżenia. Dlatego też każdy jeździec musi zdawać sobie sprawę, że koń najlepiej pokonuje każdą przeszkodę, gdy sam tego chce. Pamiętajmy o tym przy szkoleniu takiego konia, gdyż każdy uraz pozostaje w psychice konia na zawsze. Skoki przez przeszkody i ujeżdżenie nie są krańcowymi przeciwnościami i nie wykluczają się wzajemnie. Im lepiej koń jest ustawiony na pomoce, tym lepiej też skacze przez przeszkody.

skok Przygotowując się do skoków strzemiona należy na ogół skrócić o 2-3 dziurki. Po odpowiednim rozgrzaniu konia i jeźdźca możemy najeżdżać na pierwszą przeszkodę. Przy skokach przez przeszkodę ważne jest zachowanie jeźdźca podczas skoku. Dosiad jeźdźca musi być w równowadze, zharmonizowany z ruchami konia, co uzyskuje się, gdy środki ciężkości jeźdźca i konia pokrywają się. Czynniki decydujące o podążaniu za ruchem konia najbardziej się uwydatniają w pierwszej fazie skoku tuż po odskoku. Kierunek na skos i w górę odgrywa tym większą rolę, im bardziej stromy jest skok. Warunek ten jednak uzależniony jest w skokach nie od wysokości przeszkody, lecz od chwili odskoku. Jeśli jeździec chce pozostać w harmonii z koniem, powinien swój środek ciężkości umieścić przed środkiem ciężkości konia. Musi więc pochylić tułów na tyle w przód, aby w czasie skoku wzwyż oderwać siedzenie od siodła. Im wolniejsze tempo, tym mniejsze pochylenie ciała. W drugiej fazie skoku koń nie unosi się już w górę w skos, tylko do przodu, równolegle do poziomu przeszkody. Środek ciężkości jeźdźca powinien leżeć jeszcze bardziej przed środkiem ciężkości konia. Jeździec właściwie mógłby więc w tej fazie opuścić siedzenie na siodło, aby jednak odciążyć grzbiet konia nie czyni tego dopóty, dopóki koń nie przeniesie zadu ponad pokonywaną przeszkodę. W trzeciej fazie, przed lądowaniem, środek ciężkości jeźdźca leży jeszcze w dalszym ciągu przed środkiem ciężkości konia, nawet jeśli jeździec siedzi w siodle, prostopadle do grzbietu konia.

Z wywodu tego wynika, że dosiad jeźdźca w skoku wymaga zastosowania szczególnej zasady, tzw. zwarcia kolan. Oznacza to, że kolana muszą przywierać do boków konia, jakby były przyśrubowane. Nawet gdyby urwało się puślisko, jeździec nie może utracić postawy na koniu. Dlatego właśnie skraca się strzemiona, gdyż w ten sposób podnosimy kolana, co ułatwia mocne przywarcie do siodła. Stopę wsadza się aż do podbicia w strzemię, obcasy jednak nie mogą być przy tym podciągnięte ku górze, łydki pozostają tuż za popręgiem.

skaczący koń Wodze trzymane są nieco krócej, a ręce opierają się po obu stronach szyi konia. Ramiona zgięte są w łokciach, co w razie potrzeby pozwala jeźdźcowi oddać wodze nawet o całą długość ramion. Koń unosi się do skoku z trzeciej fazy skoku galopu w taki sposób, że najpierw odbija się przednimi kończynami od ziemi, aby w następnej chwili, bardzo podebranymi kończynami tylnymi jeszcze raz się odbić, powodując tym przerzucenie ciała ponad przeszkodą. Odbicie jest już początkiem uniesienia się konia, a więc też ostatnim momentem, w którym jeździec musi w sposób zdecydowany przesunąć do przodu swój środek ciężkości. Im wcześniej przygotowuje się do tego zadania, tym łatwiej podąży za ruchem konia.

Trzymając ręce nisko przy szyi konia, jeździec jest w kontakcie z jego szyją, a przez nieco skrócone wodze - z pyskiem. W ten sposób lepiej wyczuwa konia i może w razie potrzeby odpowiednio zareagować. Ponieważ kontakt ten jest bardzo lekki, niewiele zaszkodzi lub nawet wcale, jeżeli w chwili odskoku konia jeździec ten kontakt na moment zupełnie zatraci, tzn. dopuści, by wodze zwisały. Błędne natomiast jest usiłowanie utrzymania silnego kontaktu z pyskiem konia za cenę szarpnięcia wodzami, sprawiającego ból zwierzęciu. Jeździec powinien pamiętać o pozostawieniu koniowi całkowitej swobody ruchów szyją, tj. możliwości jej wydłużania (fot.obok). Z wydłużoną szyją koń skacze nie tylko dużo chętniej, ale i dużo pewniej. Jeżeli jeździec wyczuje choć trochę mocniejszy kontakt na wodzy w czasie skoku niż przed skokiem, stanowi to błąd nie mniejszy niż wtedy, gdy koń skacze ze skróconą szyją.

W momencie lądowania konia po skoku kontakt na wodzy nie jest jeszcze potrzebny, nawet w wypadku, kiedy koń potknie się o przeszkodę lub uderzy o nią. W krytycznej chwili kontakt tylko trochę ze silny może mieć przykre konsekwencje. Wiele upadków po potknięciu się konia o przeszkodę jest następstwem niepotrzebnego działania wodzami, usiłowania pomagania koniowi. Młody jeździec musi pamiętać, że unosząc przód konia przez skrócenie wodzy, równocześnie obniża jego zad. Szarpnięciem za pysk, zbyt mocnym kontaktem na wodzy, niejeden jeździec pozbawił konia możliwości odzyskania utraconej równowagi.

skok W czasie lądowania po pokonaniu przeszkody kolana jeźdźca muszą działać elastycznie, jak resory. Nie mogą być nieruchomo przyciśnięte do boków konia, lecz jedynie tak przywarte, aby nie sprawiało to koniowi przykrości. Również ręce oparte na końskiej szyi muszą być w stawach łokciowym i barkowym elastyczne, jak sprężyny. Siedzenie jeźdźca, które w momencie odskoku i w fazie lotu ponad przeszkodą jest nieco uniesione, w chwili lądowania znów przybliża się do siodła, jednak nie obciąża jeszcze konia aż do momentu, kiedy tylne nogi nie dotkną ziemi. Tułów jest nadal lekko pochylony do przodu. Natychmiast po skoku jeździec znów powinien zapanować nad koniem i zachować możliwość oddziaływania na niego, ponieważ musi go ustawić w kierunku zamierzonego zwrotu albo też na następną przeszkodę. Należy też poprawić dosiad, oparcie nóg w strzemionach oraz ponownie prawidłowo uchwycić wodze.

Czasem zdaża się, że koń wyłamie się przed przeszkodą. Wyłamanie albo zatrzymanie konia przed przeszkodą ma wiele powodów. Bardzo często odmowa skoku jest wynikiem jedynie tego, że koń niedostatecznie przygotowany i naskakany został postawiony przed nowym zadaniem, np. nie zaznajomiono go jeszcze z rowami albo też danej przeszkody nie chce skoczyć, ponieważ kiedyś przy niej uległ bolesnemu wypadkowi. Koń może się również zawahać przed przeszkodą na skutek niezdecydowanego zachowania jeźdźca lub też z powodu nieodpowiedniego zadziałania wodzami, łydkami, ciężarem albo batem. Wahanie się konia może być też spowodowane wyglądem lub sposobem wykonania przeszkody. W ostateczności przyczyną może być również jakiś ruch, hałas albo też zdenerwowanie spowodowane obecnością w pobliżu innych koni. Sposób korekty skoku uzależnia się od powodów odmowy. Przyczyny te są tak różnorodne, że nie można podchodzić do nich szablonowo. Często wystarczy doprowadzić do porządku trasę najazdu, samą przeszkodę lub siodłanie, raczej odrzucić palcat, za to energiczniej najeżdżać na przeszkodę. W wielu wypadkach zawrócenie i ponowny najazd ukoronowane zostają sukcesem. Jeżeli koń zatrzyma się przed przeszkodą zamiast skoczyć, wskazane jest jego cofnięcie o kilka kroków i ponowne najechanie na przeszkodę. Najczęściej jednak, jeśli nie możemy znaleźć powodu odmowy skoku, szukać go należy u jeźdźca, któremu po prostu zabrakło odwagi. Po odmowie skoku należy przede wszystkim unikać okazywania nie- zadowolenia brakiem opanowania i znęcaniem się nad koniem.

MojKon · Wysłany: Śro 12:11, 11 Mar 2009 Temat postu:

Skoki przez przeszkody to najpopularniejsza i najczęściej pokazywana w mediach dyscyplina jeździecka. Pierwsze oficjalne zawody w skokach przez przeszkody zorganizowano w 1864 r. w Dublinie i sport ten został umieszczony w programie igrzysk olimpijskich począwszy już od drugiej olimpiady nowożytnej rozegranej w 1900 r. w Paryżu.
Zawody w skokach przez przeszkody odbywają się na placu konkursowym /parcour/, na którym w zależności od klasy i rodzaju konkursu ustawionych jest od 8 do 15 przeszkód. Podstawowe rodzaje przeszkód to stacjonata, oxer, tripplebarre, mur, bramka i rów z wodą. Trudność konkursów jest stopniowana według specjalnego systemu klas odnoszącego się do wieku koni i umiejętności zapisujących się do nich par: jeździec-koń. W Polsce obowiązują następujące klasy konkursów określone miedzy innymi maksymalną wysokością przeszkód: klasa LL- do 80 cm, L do 100 cm oraz P,N,C,CC-1,CC-2, i CC-3, których wysokość wzrasta o kolejne 10 cm w stosunku do klasy L. Stopień trudności toru przeszkód jest precyzyjnie skorelowany z listą startową konkursu, jego rodzajem i klasą oraz rangą imprezy. Jego konstrukcja opiera się na odpowiednim dopasowaniu zadań parkurowych, które wynikają: z optyki i rozmiarów przeszkód, z dystansów pomiędzy nimi, kształtu linii całkowitego przebiegu w konkursie, w tym geometrii zakrętów oraz geometrii linii na określoną ilość kroków galopu /foule/.
Na popularność i widowiskowość zawodów w skokach przez przeszkody wpływają między innymi jasne i proste przepisy ich rozgrywania. W ponad dwudziestu rodzajach konkursów skoków przez przeszkody podstawą klasyfikacji sportowej jest najkrótszy czas przebiegu i najmniejsza liczba błędów, którymi są: strącenie przeszkody (4 pkt karne), odmowa skoku ( pierwsza-4pkt karne, druga-eliminacja), upadek jeźdźca lub konia i jeźdźca (eliminacja), pomylenie trasy przebiegu (eliminacja) lub przekroczenie normy czasu (pkt. karne).
W dzisiejszym systemie współzawodnictwa sportowego w skokach przez przeszkody na arenie ogólnoświatowej w sezonie otwartym najważniejszą imprezą są igrzyska olimpijskie. Dwa lata po każdej olimpiadzie odbywają się mistrzostwa świata (pierwsze MŚ miały miejsce w 1957 r.), a pozostałe lata wypełniają mistrzostwa Europy (po raz pierwszy ME rozegrano w 1953 r.). Oprócz tego odbywają się mistrzostwa kontynentów i regionów. Od blisko stu lat narodowe reprezentacyjne drużyny rywalizują corocznie w seriach konkursów o Puchar Narodów rozgrywanych podczas Międzynarodowych Oficjalnych Zawodów Konnych (CSIO), które dla każdej federacji jeździeckiej są imprezą sztandarową. W sezonie halowym najważniejszą imprezą są coroczne rozgrywki Pucharu Świata (pierwszy Finał Pucharu Świata odbył się w 1979 r.). Juniorzy i Młodzi Jeźdźcy, co roku rywalizują w ME. Ponadto przez cały rok w skali ogólnoświatowej kilkanaście razy miesięcznie mają miejsce zawody rangi CSI (Międzynarodowe Zawody Konne), które ze względu na posiadany standard są kategoryzowane w systemie pięciogwiazdkowym. Narodowe federacje jeździeckie rokrocznie organizują system ogólnonarodowych zawodów w skokach przez przeszkody oraz mistrzostwa swoich krajów we wszystkich kategoriach wiekowych. Podstawą rozwoju dyscypliny skoków przez przeszkody są tysiące amatorskich klubów jeździeckich. W organizowanych przez nie zawodach szczebla regionalnego startują setki amatorów zarówno na dużych koniach jak i na pony.